Je bent moe. Niet zomaar een beetje moe zoals alle moeders van jonge kinderen, maar structureel ontzettend moe. Het plezier dat je in je leven hebt is zo veel minder geworden, dat je tegen van alles opziet en dingen snel te veel zijn. Je probeert dit niet te laten merken en wil nog steeds de lieve moeder, gezellige vriendin en betrouwbare manager zijn bij wie iedereen terecht kan.

Hoe moe je ook bent, je bent in principe wel blij met je leven. Alles klopt: je hebt gezonde kinderen die ondertussen allemaal op de basisschool zitten. Je wordt nog vaak genoeg blij van je man, hebt een groep leuke vriendinnen en in je functie als manager kun je helemaal je ei kwijt. Maar ja, die vermoeidheid maakt het allemaal dus wel een stuk minder leuk…

De laatste tijd zeg je steeds vaker dingen last minute af omdat je bijna door je hoeven zakt, zoooo moe voel je je. Zoals laatst: op zondag had je nog super veel zin in de afspraak op vrijdagavond met je vriendinnen, maar een half uur van tevoren keek je glazig naar je eigen spiegelbeeld en kon je wel janken. Het liefste dook je je bed in. Maar twee weken geleden had je al vlak van te voren afgezegd. Je kon het écht niet maken om nog een keer niet te gaan.

Natuurlijk ben je al naar de huisarts geweest. Die kon (helaas) niet vinden waar de moeheid vandaan komt. Je weet nog steeds niet wat er met je aan de hand is en waarom je je zo moe voelt. Het voelt frustrerend dat je naar huis bent gestuurd zonder diagnose (en zonder oplossing). Stiekem maak je je ook wel een beetje zorgen of je toch niet iets ergs hebt…

Je hebt je suf gegoogeld wat je kunt doen aan die vermoeidheid. Je volgt allerlei gezondheidsgoeroes voor tips, hebt ondertussen de meest smerige smoothies gedronken om je beter te voelen, mediterend op je kussentje gezeten en jezelf naar de sportschool gesleept (en nog tien dingen geprobeerd), maar tot nog toe heeft niets je geholpen.  

Je agenda op je werk zit ramvol en iemand in je team heeft het privé moeilijk. Die heeft eigenlijk meer aandacht nodig dan de tweewekelijkse bila. Je hebt voorgesteld om samen te lunchen want je wilt er écht voor hem zijn. Maar puntje bij paaltje zeg je de lunch toch af en zit je achter je computer een belangrijke vergadering voor die middag voor te bereiden (was je de avond ervoor niet meer gelukt). Je loopt achter de feiten aan en hebt het gevoel dat je niets goed doet en dat je iedereen teleurstelt.