Herken je dit?

Je doet heel erg je best om het goed te doen, thuis en op je werk. Je voelt haarfijn aan wat een ander nodig heeft en doet van alles voor iedereen zodat ze blij zijn. Iets wat je zelf ook graag zou willen. Maar jezelf ren je voorbij. Voor jezelf maak je geen tijd.

Als je ‘s ochtends opstaat voel je je nog steeds futloos en moe. Je spieren zijn gespannen en het kost je moeite om in beweging te komen. Nadat je gedoucht hebt en de kinderen met gevulde broodtrommels richting school zijn vertrokken, is je batterij al bijna leeg. Maar je werkdag moet nog beginnen en er staat genoeg op je to do lijstje waardoor je de hele dag op je tandvlees loopt.

Je blije jij is ver te zoeken. Vaak zie je tegen dingen op of zie je beren op de weg. Sporten voelt meer als moeten dan als willen en als je op je yogamat ligt denk je ‘ik had ondertussen ook van alles kunnen doen’. Van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat (en soms ook ‘s nachts) schieten er belangrijke en onbelangrijke dingen door je hoofd. Het maakt je mega onrustig.

Ondanks dat je man je wilt helpen omdat hij ziet hoe moe je bent, sla je zijn hulp af. Je doet het liever zelf. Als hij boodschappen doet, vraagt hij jou om een lijstje en hij komt met de verkeerde dingen thuis. Dan kan je het net zo goed zelf doe. En zo gaat dat met alle dingen in huis; jij doet het wel ff tussendoor. Hierdoor ben jij altijd bezig en zit de rest lekker op de bank. Maar dat is ook niet de bedoeling!

Waar je ook last van hebt is je zorgen maken. Alle rampscenario’s passeren de revue, het gaat nooit een beetje mis in je hoofd, maar meteen heel erg mis. Dat ze op je werk doorhebben dat je het niet onder controle hebt en dat je dan ontslagen wordt. Of dat je man iemand anders leuk vindt en dat hij je dan verlaat. Jij voelt niet hoe leuk, lief en waardevol je bent. Al wordt dat wel tegen je gezegd…